Δεν γυμνάζομαι συχνά ,αλλά όποτε βρίσκω την ευκαιρία προσπαθώ ,κάνω μία ώρα το πολύ τρέξιμο χαλαρό ,ήρεμο ,μέχρι εκεί που αντέχω.Οι ώρες που πηγαίνω στο Αλσος της Νέας Σμύρνης ,που εμείς μικροί το λέγαμε Δάσος ,είναι συνήθως μεσημέρι .
Ενα μεσημέρι λοιπόν ,θυμάμαι ήταν Τετάρτη ,ήμουν στο αλσος και από μακριά βλέπω μια γυναίκα ντυμένη στα μαύρα , όμως φορούσε ένα κόκκινο μαντήλι και με δυσκολία έρχόταν προς το μέρος μου . Τρέχωντας της προσπέρασα.Είχε σκυμμένο το κεφάλι .Εγώ συνέχισα την γυμναστική μου ,άλλωστε μόλις είχα ξεκινήσει.
Κάθε τετάρτη στην Νέα Σμύρνη έχει λαική και κυρίως τις μεσημεριανές ώρες ,οι τιμές πέφτουν .....στο μισό.Οπως και σε όλες τις υπαίθριες αγορές τα μεσημέρια οι τιμές πέφτουν στο μισό.
Πολλοί παραγωγοί μάλιστα δεν πετουν ότι τους έχει απομείνει ,το αφήνουν στην άκρη...
Αφού έκανα τον πρώτο γύρο στο άλσος ,συνάντησα και πάλι την γυναίκα με το μαύρο φόρεμα ,δεν πήγαινε με την ίδια δυσκολία ,όπως την πρώτη φορά που την είδα.Με κοίταξε ,όμως για να μην χάσω το τέμπο μου ,συνέχισα να τρέχω.
Επειδή δεν κάνω κάθε μέρα γυμναστική και οι αντοχές μου δεν είναι και τόσο μεγάλες ,πέρασε μόλις μισή ώρα και κουράστικα.
Πηγαίνωντας προς την έξοδο ,είδα και πάλι την γυναίκα με το μαύρο φόρεμα και το κόκκινο μαντήλι ,να κάθεται σε ένα παγκάκι ,όμως και πάλι είχε σκυμμένο το κεφάλι .
Της χαμογέλασα και με ένα νεύμα έδειξε ότι ότι ήθελε να καθήσω δίπλα της.
Είδα ότι κρατούσε ένα καλάθι ,Αδειο.
Δεν ρώτησα τίποτα.Δεν άνοιξα το στόμα μου να πω μια κουβέντα.
Με ρώτησε τί ωρα είναι .Οταν της είπα ότι είναι 2.45 πετάχτηκε έντρομη και αφού με χαιρέτισε με ένα γλυκό χαμόγελο κίνησε προς την Λαική.
Έλεγα και πριν ότι το μεσημέρι οι τιμές πέφτουν στο μισό και ότι οι παραγωγοί κάποια από τα εμπορεύματά τους δεν τα πετούν.Τα αφήνουν στην άκρη .
Εγω παρέμεινα λίγη ώρα ακόμη στο παγκάκι ,συνάντησα ένα φίλο ,όπου μιλήσαμε για την ομάδα μας ,τον Πανιώνιο.Ούτε το κατάλαβα πως πέρασε η ώρα ,έφυγε ο φίλος και έμεινα πάλι μόνος.
Στον δρόμο προς την έξοδο από το Αλσος της Νέας Σμύρνης ,που εμείς μικροί το λέγαμε Δάσος ,συναντήθηκα και πάλι με έκεινη την γυναίκα με το μαύρο φόρεμα και το κόκκινο μαντήλι.
Το καλάθι της ήταν και πάλι Αδειο.Γιαγιά της είπα,έφυγες αργά και η λαική είχε κλείσει .
Γι αυτό πηγα εκείνη την ώρα αγόρι μου ,ήθελα να είχε κλείσει αλλά δεν πρόλαβα .Οι παραγωγοί αφήνουν σε μιαν άκρη τα εμπορευματά τους για εμάς ,όμως δεν πρόλαβα.Τα είχαν πάρει άλλοι που περίμεναν από νωρίς .Τα είχαν πάρει άλλοι που ποτέ δεν είδαν το καλάθι τους γεμάτο.Εγώ τουλάχιστον ,το καλάθι μου το είχα πάντοτε γεμάτο ,αφού κάθε σπίτι ,κάθε οικογένεια έχει πει το παραμύθι μου ....Πάντοτε το καλάθι που πήγαινα στην γιαγιά μου ήταν γεμάτο.
Τα τελευταία χρόνια γεμίζει ελάχιστες φορές.Πλέον οι νέοι άνθρωποι όπως εσύ δεν έχουν την διάθεση να πουν το παραμύθι μου,το ίδιο και οι μεγαλύτεροι,οι συνομίλικοί μου που έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές δεν έχουν την διάθεση να πουν το παραμύθι μου.Εχουν και αυτοί τα δικά τους προβλήματα.......
Με χαιρέτησε και έφυγε χωρίς να μου πει καμία άλλη κουβέντα. Κάθε Τετάρτη ,πηγαίνω στο άλσος της Νέας Σμύρνης που μικροί το λέγαμε Δάσος ,όμως δεν συνάντησα πότε εκείνη την γυναίκα ...Ισως το Κάλαθι της να Γέμισε ,αφού από εκείνη την ημέρα ,παρά την κούραση και τα προβλήματα, βρίσκω την διάθεση και λέω στο παιδί μου το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας.....
Δημήτρης Καραστεφανής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου